Mijn burn-out van een paar jaar geleden was het beste dat me kon overkomen. Het was broodnodig zelfs. Ik ging maar door, door, door, zonder gevoel van voldoening. Het was nooit genoeg. Ik was nooit genoeg. Ik werkte hard, maar het was ook hard werken om mezelf daarvoor te motiveren. Want de voldoening ontbrak, en daarmee ontbrak de brandstof en dus de energie. Ik voelde me een mindere versie van mezelf. Ik wist dat ik beter kon, meer in me had. En ik wilde zo graag mijn talenten inzetten voor een goede zaak. Thuiskomen uit werk met een gevoel van zingeving. Maar de waarheid was: ik worstelde.
Een stopteken
Het leven gaf me gevoelsmatig al eerder een stopteken, namelijk de keer dat ik rende om de tram te halen, struikelde en met mijn hoofd op straat knalde. Ik had geluk met een hersenschudding en wat kneuzingen. ‘Je moet rustiger aan doen’, leek het leven me te vertellen. Ik nam het me voor – dit keer ga ik écht vertragen – en faalde in de uitvoering.
Leren over integriteit als kernwaarde
Toen gebeurde er iets dat me diep raakte in een kernwaarde. Ik kwam in een situatie terecht waarin sprake was van niet-integer gedrag. Een situatie die me weer iets anders leerde, namelijk hoe ongelooflijk belangrijk integriteit voor mij is. Ik ging het gesprek erover aan, vergaf en keek weer vooruit. Maar het gedrag veranderde niet. Ik voelde me belazerd en diep teleurgesteld. Waarom moet het zo? Het gaf me een flinke knauw. Na twee weken ijsberen in een vakantie, kwam ik tot de conclusie dat het niet zo goed ging. Ik kreeg 3 weken ziekteverlof, en huilde van dankbaarheid en opluchting. Ja, dat is precies wat ik nodig heb! Daarna kan ik weer door. Nou, nee dus. Het herstelproces heeft zo’n twee jaar geduurd. Overigens is het moeilijk te zeggen wanneer een burn-out begint of eindigt. Een burn-out sluipt je leven binnen en de heling ervan loopt organisch, niet lineair.
De echte crisis zit voor de burn-out
Sarah Domogala zegt over burn-out: “De echte crisis, die zit voor de burn-out”. Als ik terugkijk was de burn-out inderdaad niet de crisis, maar de weg uit de crisis. Mijn vrijbrief om aan de kant van de lijn uit te blazen en razen. De beproeving die me uitdaagde in de spiegel te kijken. Mezelf te leren kennen, met al mijn kwaliteiten en uitdagingen. Onder ogen te zien dat ik vastliep. Te kijken naar waarom ik nou vastliep en – nog steeds – stap voor stap te veranderen wat om verandering vraagt.
Het herkalibreren van mijn innerlijk kompas
Ik heb mijn burn-out ervaren als het herkalibreren van mijn innerlijk kompas. Inmiddels is dat kompas sterker dan ooit, en vaar ik grotendeels op mijn ‘true North’. Het maakt de reis anders dan voorheen. Ik ben minder aan het ploeteren, maar ervaar gelijkertijd periodes van stilstand. Dat maakt soms onrustig. Het vraagt om vertrouwen in de cycli van het leven. Er zijn periodes van groei, bloei, verval en ogenschijnlijke stilstand. Want dat je aan de buitenkant niks ziet gebeuren, betekent niet dat er niks gebeurt. Soms zit je in de winter en zie je gewoon nog even geen resultaat van je inspanningen.
Een flinke kluif én een geschenk
Als je ja zegt tegen je burn-out, heb je een flinke kluif voorhanden. Maar dat heb je ook als je nee zegt, alleen kom je dan niet verder dan tegen die kluif aankijken – of ervan wegkijken. Daarmee ontzeg je jezelf veel. Als je ja zegt tegen je burn-out, als je het geschenk aanneemt dat het leven je geeft, is er veel mogelijk. Een jij die steviger staat. Het ervaren van richting in het leven. Betekenisvolle relaties. Betekent dat dat je na een burn-out nooit meer worstelingen ervaart? Nou nee. Maar dan zou het leven misschien ook wel heel saai worden. Want wat valt er dan nog te leren en te groeien?
Moed om aan te kijken wat je aan het doen bent
Ik wens je natuurlijk vooral een leven toe waarin een burn-out niet nodig is. Maar als het wel nodig is, dan gun ik je van harte een time-out en de moed om aan te kijken wat je nou eigenlijk aan het doen bent in het leven. Te kiezen voor wat licht brengt, in plaats van donkerte. Omdat ik geloof in de kracht van persoonlijke, echte verhalen, schrijf ik over mijn eigen ervaringen met rust & joy (of juist het gebrek daaraan). Heb je interesse in begeleiding op jouw pad? Mijn man Ruben coacht met daadkracht, intuïtie en een warm hart.
Op naar meer rust & joy!
~ Jojanneke
Geef een reactie