Een aantal maanden voordat ik een burn-out bleek te hebben, besloten mijn man en ik een hondje te adopteren. Mack arriveerde uiteindelijk drie weken nadat ik thuis was komen te zitten. We hadden van te voren bedacht hoe we de zorg voor Mack zouden regelen, maar dat bleek in de praktijk niet realistisch. Aangezien ik niet werkte, kwam het voor een groot deel op mij neer. Ik, die tijd voor mezelf had gekregen, ervoer hoe die tijd meteen werd afgepakt door een gestresst hondje dat veel begeleiding nodig had. Ik was boos. Het zou nu om mij moeten draaien!
De wereld op z’n kop
Maar het draaide van de ene op de andere dag om Mack. Mack, die zo angstig was tijdens het uitlaten dat hij alle kanten op vloog. Mack, die zo mager was en ondanks een flinke hoeveelheid eten niet aankwam. Om de haverklap ziek werd. Gevoelige Mack, die zo snel overprikkeld raakte en wiens grenzen we goed moesten bewaken. Het was veel, veel meer dan we van te voren hadden kunnen bedenken. Niet alleen zijn, ook onze wereld stond op z’n kop. En dan was er ook nog een burn-out die ik gevoelsmatig opzij moest zetten.
Eindelijk gaan voelen
En ik moest mezelf ook opzij zetten. We waren nu een gezin, met een jonkie die ons nodig had voor zijn welzijn. Een tijdlang kon ik deze nieuwe realiteit slecht verkroppen. Ik ervoer een sterk moederinstinct maar er was ook een gekwetst kind in mij dat stampvoette: ‘het is niet eerlijk!’. Ik ervoer innerlijke strijd. Alles voor Mack overhebben en tegelijkertijd een verzet tegen mijn nieuwe leven. En dan was er de realisatie dat ik geen moeder geworden was, en tegelijkertijd ook weer wel, maar dan anders dan verwacht. Het was een achtbaan van emoties. Emoties waarvan ik niet eens wist dat ik ze onderdrukt had. De achtbaan was pittig maar nodig. Helen zonder voelen bestaat niet.
Laat me gewoon m’n ding doen!
Maar dat ik mezelf opzij moest zetten is maar gedeeltelijk waar. Ja, ik moest goed voor Mack zorgen, maar hij had ook nodig dat ik goed voor mezelf zorgde. Hij had baat bij een ontspannen, gebalanceerde begeleider. Maar dat was ik niet. Ik was vooral onrustig en hij daardoor ook. Nu Mack er was, had ik een spiegel in huis die me de hele dag liet zien hoe het met me ging. Gek werd ik er van. ‘Laat me nou gewoon zijn!’, dacht ik vaak. Ik had helemaal geen zin in de feedback die ik doorlopend van Mack kreeg. Ik wilde gewoon mijn ding doen, en dat hij zijn ding deed. Maar zo werkt het niet in een roedel.
Alles klopt
Ik werd dus flink geconfronteerd met de keuzes die ik maakte. Mijn leven leek zich in een snelkookpan af te spelen, waarin alles wat ik deed meteen werd gespiegeld en uitvergroot door Mack. Dit is de impact van wat je doet op jezelf, op anderen en op je relaties. Er was geen ontkomen aan. Ik voelde me onder druk staan, verzette me en voelde tegelijkertijd dat alles klopte. Er was een nieuwe speler in het veld gekomen die al het stof deed opwaaien. Diep van binnen wist ik dat het goed was.
Loepzuivere feedback
Het innerlijke weten dat Mack niet zomaar in ons leven was gekomen, was een anker. Hij is niet gewoon een huisdier, maar een emotioneel intelligent wezen dat zich op diep niveau heeft verbonden aan Ruben en mij en ons een gezin maakt. Hij draagt net zo goed bij aan ons geheel als Ruben en ik dat doen. Niet alleen door een ‘good boy’ te zijn, maar juist ook door die wandelende spiegel te zijn en ons precies te laten zien wat onze aandacht verdient. Mensen fungeren natuurlijk net zo goed als spiegels, maar omdat er bij dieren geen sprake is van filters of maskers, maakt dat hun feedback puur en zuiver.
Korte metten met maskers
De burn-out was het signaal dat het niet goed ging en Mack gaf vervolgens richting: kijk hier eens naar. In hoeverre respecteer je bijvoorbeeld je eigen grenzen? Wat doe je als je geen zin hebt in een ontmoeting met een ander mens met hond tijdens het uitlaten? Ga je geforceerd sociaal wenselijk gedrag vertonen, zodat je je daarna leeggelopen voelt, of geef je gehoor aan je behoefte? En in lijn hiermee: in hoeverre komt wat je aan de buitenkant laat zien overeen met je binnenwereld? In de mensenwereld kwam ik regelmatig weg met niet-congruent gedrag, maar Mack maakte er korte metten mee. Bij hem is er geen doen alsof. Maskers maken hem vooral onrustig, omdat de informatie die hij krijgt dan niet klopt.
Leren mezelf te zijn
Mack dwong me er elke dag op uit te gaan. Eigenlijk wilde ik me verstoppen, maar ik was ineens de hele tijd op pad. En ik was bezig praatjes te maken, want dat krijg je er gratis bij als je met een hond loopt. Dat terwijl ik door niemand gezien wilde worden. Maar oefening baart kunst. Gaandeweg leerde ik meer en meer gewoon mezelf te zijn tijdens de gesprekken, waardoor het minder energie kostte. Ik deed zelfs leuke contacten op. Ik leerde ook minder belang te hechten aan wat mensen van me vonden als ik bijvoorbeeld een ontmoeting afkapte. Wat prioriteit had was dat Mack en ik een fijne wandeling samen hadden. Dat deed ik door zowel zijn als mijn grenzen goed te bewaken.
Lessen in leiderschap
Met de komst van Mack moest ik van de een op de andere dag een leider zijn. Mack is nu bijna 3 jaar bij ons en ik ben op dit vlak nog steeds aan het leren. Inmiddels weet ik dat leiden met zachte hand de weg is naar een fijne samenwerking. Dat belonen werkt en straffen niet. Dat leiden betekent dat ik bepaal: deze kant op, dit tempo, daar niet snuffelen en daar mag het wel. Maar het betekent ook dat ik ruimte en vertrouwen geef. Sommige dagen gaat het hartstikke goed, met een ontspannen, blije Mack als resultaat. Op dagen dat ik niet goed in mijn energie zit, verval ik eerder in conditionering. Dan vind ik mezelf terug in een dwingende energie. Jij zult NU luisteren. Dat zijn pittige momenten, want zo wil ik niet zijn. Niet voor Mack en ook niet voor mezelf. Als de strengheid opkomt, springt Mack met zoekende ogen naar me op. We zijn toch wel oké? Als het lukt er een gezellige, ontspannen wandeling van te maken, ervaar ik dat ik samenwerk met Mack, wat zich ook vertaalt in het leukste blije koppie naast me. Als het lukt zacht te blijven – zelfs als het nodig is resoluut op te treden – geeft de wandeling energie.
Authentieker en krachtiger
Ik leid Mack (of probeer dat in ieder geval) en hij leidt mij. Hij leidt me naar authenticiteit, naar balans en naar zachtheid. Dat betekent niet dat ik altijd de beste keuzes maak, maar ik maak wel vaker keuzes die leiden naar rust en joy. En als ik meer rust en joy ervaar, ervaart Mack dat ook (en Ruben ook!). Is mijn advies nu om een hond te nemen bij een burn-out? Zeker niet. De zorg voor een hond (of welk dier dan ook) is een serieuze verantwoordelijkheid die je moet kunnen dragen. Zonder Ruben aan mijn zijde had ik het niet gekund. Dit blog is dan ook meer een uitnodiging om eens met frisse, nieuwsgierige ogen om je heen te kijken. Wie of welke situatie in jouw leven daagt je uit, prikkelt je, spiegelt je? Waar voel je een uitnodiging om het anders te doen dan voorheen? Wie weet ontdek ook jij een onverwachte mentor, die je helpt op weg naar een authentiekere, krachtigere jij.
Op naar meer Rust & Joy!
~ Jojanneke
Geef een reactie